بر اساس پیمان نامه حقوق کودک هر فرد زیر ۱۸ سال کودک نامیده می‌شود و طبق ماده‌ی ۳۷ آن هیچ کودکی نباید در مورد جرم‌هایی که قبل از ۱۸ سالگی مرتکب می‌شود به مجازات اعدام یا حبس بدون امکان آزادی محکوم گردد.همچنین بر اساس ماده ۲ قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب سال ۹۹ تمام افراد زیر ۱۸ سال مشمول این قانون حمایتی می‌شوند. در ایران برای افتتاح حساب بانکی، شرکت در انتخابات، گرفتن گواهینامه رانندگی، سند زدن ملک،… سن قانونی ۱۸ سالگی است، چرا که قانون و مجریان آن معتقدند فرد تا قبل از ۱۸ سالگی به رشد عقلانی و بلوغ فکری برای انجام این امور نرسیده است.پس چگونه است که اگر کودکی مرتکب جرم شود به مجازات سنگین محکوم و حق حیات از او سلب میگردد؟ کودکی که نه در مدرسه و نه در خانه آموزش روابط اجتماعی و کنترل خشم ندیده و در اثر غفلت، ناآگاهی و عدم کنترل هیجان بناگاه تبدیل به قاتل می‌شود و حق زیستن که اساسی‌ترین حق اوست سلب میگردد. آیا بهتر نیست مجازات حبس متناسب با جرم و همراه با آموزش باشد؟ کودکی که مرتکب جرمی سنگین می‌شود چرا باید برای رسیدن به بزرگسالی و مرگ چند سال تحت شکنجه‌ی روانی باشد؟ در حالی که که با رشد فکری و آموزش هرگز دست به خلاف نخواهد زد.صدور حکم اعدام نه یک راه حل بلکه ترویج خشونت و آموزش روحیه‌ی انتقام گیری و زیر پاگذاشتن حق برگشت ناپذیر زندگی است.